حقوقی

عقد ودیعه قانون مدنی

فصل نهم – در ودیعه
مبحث اول – در کلیات
ماده ۶۰۷

ودیعه عقدی است که به موجب آن یک نفر مال خود را به دیگری می‌سپارد برای آنکه آن را مجاناً نگه دارد. ودیعه‌گذار مودع و‌ ودیعه‌گیر را مستودع یا امین میگویند.

ماده ۶۰۸

در ودیعه قبول امین لازم است اگر چه به فعل باشد.

ماده ۶۰۹

کسی میتواند مالی را به ودیعه گذارد که مالک یا قائم مقام مالک باشد و یا از طرف مالک صراحتاً یا ضمناً مجاز باشد.

ماده ۶۱۰

در ودیعه طرفین باید اهلیت برای معامله داشته باشند و اگر کسی مالی را از کسی دیگر که برای معامله اهلیت ندارد به عنوان ودیعه ‌قبول کند باید آن را به ولی او رد نماید و اگر در ید او ناقص یا تلف شود ضامن است.

ماده ۶۱۱

ودیعه عقدی است جائز.

 

عقد ودیعه قانون مدنی

عقد ودیعه چیست ؟

عقد ودیعه در ماده ۶۰۷ قانون مدنی به این ترتیب تعریف شده است : “ودیعه عقدی است که به موجب آن یک نفر مال خود را به دیگری می‌سپارد، برای آن که آن را مجانا نگاه دارد … ” بنابراین هر زمانی که کسی مال خودش را به دیگری امانت بدهد تا برایش نگه دارد ، عقد ودیعه شکل می گیرد . شرط وقوع عقد ودیعه این است که نگه دارنده مال آن را رایگان نگه دارد و اگر بابت نگه داری مال پول دریافت کند ، عقد دیگر ودیعه نیست . مثل نگه داری کفش در مساجد و حرم ها .

دو طرف عقد ودیعه

دو طرفی که با هم عقد ودیعه را منعقد می کنند دارای نام مشخصی در حقوق هستند . از این رو در اینجا به معرفی دو طرف عقد ودیعه می پردازیم :

در عقد ودیعه به کسی که مالش را به دیگری می دهد تا نگه دار شود (ودیعه گذار ) : مودع می گویند .
در عقد ودیعه به کسی که مال دیگری را برای نگه داری به امانت می گیرد ( ودیعه گیر ) : مستودع یا امین می گویند .
مودع و مستودع هر دو باید اهلیت قانونی داشته باشند .

لینک کوتاه مطلب : https://www.vakilraygan.ir/?p=1224

حجت نهاوندی

دانشجوی کارشناسی حقوق قضایی و علاقه مند به تولید محتوا در وب سایت و فعال فضای مجازی

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

همچنین ببینید
بستن
دکمه بازگشت به بالا